O jeden kawałek za dużo

Kiedy w czwartkowe południe wybieraliśmy się na rodzinny spacer nad Wisłę mieliśmy mnóstwo planów. Jeden kawałek ciasta przekreślił je wszystkie.

Gdyby czas można było modyfikować tak łatwo jak zdjęcia i po prostu wyciąć to ciasto... Zdjęcie zrobiłam 31.05.

Milczymy od ponad tygodnia. Nie ma nas na blogu, nie ma na Facebooku i Instagramie. Od ponad tygodnia walczymy z czymś, czego się zupełnie nie spodziewaliśmy.

Mam chwilę. Robię kubek ciepłej herbaty. W końcu odkrywam jakim przywilejem jest ciepła herbata... Przez ostatni tydzień ciepła herbata tylko wzmagała ból. Dzisiaj już mogę poczuć to kojące uczcie kiedy ciepła herbata powolutku dociera do każdej komórki twego ciała.

Długi weekend miał być taki wspaniały - kawa nad Wisłą, działka u przyjaciół, spotkanie z tymi, którzy mieszkają na końcu świata a przyjechali na moment, spotkanie z tą, którą kochamy a która właśnie wyjeżdża pomagać ludziom w Afryce, chrześniaki, dawno nie widziani przyjaciele. W końcu mieliśmy cztery naprawdę wolne dni.

Dzieci jednak namówiły nas na spacer nad Wisłą. I kawałek pięknie zielonego ciasta Wimbledon z serkiem mascarpone. Było pyszne, jak zwykle. Nad Wisłą było tak beztrosko i radośnie. Niby wolny dzień, a jednak całkiem pusto. Ospałe i rozleniwione miasto obiecywało odpoczynek.

Wieczorem córka bardzo źle się poczuła. Naiwnie myślałam, że to przez tę wodę gazowaną, której nigdy nie pijemy. Ale tak chciała jej spróbować, że nie miałam serca jej odmówić. Chwilę później ja poczułam, że ta woda wzięła też mnie.

Potem to już nie pamiętam niczego aż do sobotniego poranka. Nieprzytomne ścieżki wydeptywane między łazienką i kanapą. Najgorsze uczucie - kiedy jesteś tak słaba, że nie masz siły wstać i pomóc dzieciom. Chociaż słyszysz, że jest im trudno. Nie wiesz czy jest noc czy dzień, po omacku szukasz kolejnej butelki wody do której wsypujesz resztki elektrolitów z domowej apteczki. W przebłysku świadomości łapiesz za telefon i nagrywasz wiadomość z prośbą o pomoc. Budzisz się w dzień, który okazuje się sobotą. Woda, próby sprzątania, dzieci, woda z cytryną, lekarz. Byle nie zabrali nas wszystkich, mówisz sobie w myślach. Lekarzowi sugerujesz rotawirusa. Ona śmieje się w żywe oczy pytając czy przypadkiem nie byliśmy w jakiejś kawiarni. Byliśmy, tak, ale może to jednak wirus. Tak to się przecież panoszy. Lekarz daje skierowanie do szpitala jako wskazanie wpisując "salmonella". Na odchodne rzuca, że mówią o nas już w radio.

Minął ponad tydzień. Powoli wychodzimy na prostą. Ostatnie osiem dni ktoś nam wyciął z życia jak puzzel, który na siłę próbował włożyć do innego kalendarza niż nasz. Dostaliśmy tyle wsparcia od rodziny i przyjaciół ile tylko moglibyśmy unieść. Dostaliśmy też smsem link do przeprosin. Jak się naprawdę choruje to się nie ma siły na fejsa.

„Czy w tym roku będzie jeszcze Dzień Dziecka?” zapytał mój syn. „Nie mieliśmy przecież Dnia Dziecka!” Będziemy mieli najlepszy dzień dziecka. Jeszcze będziemy go mieli...